Algehele malaise

Zelfstandigen zijn nooit ziek. Dat kan niet, dat gaat niet, dat mag niet.

Dat kost namelijk geld. Of eigenlijk indirect dan. Niet werken, is geen inkomsten.

Dus na een nacht van spugen, migraine-achtige hoofdpijn, lichte verhoging en met een gevoel van algehele brakheid stap je dus gewoon in je auto op weg naar de opdracht.

Gelukkig maar een paar uurtjes en onder leiding van een bevriende instructeur.

Dat scheelt. Als je je dan toch rot voelt, dan liever bij een bekende.

Na onze begroeting, de stevige handdruk gevolgd door een knuffel.

(Wij kennen elkaar al ruim 10 jaar) krijg ik de vraag... "Ben je al begonnen?¨

Na een kort verslag van mijn nacht stelde ik de vraag...

"Wat is de bedoeling vandaag?"

"Ziektebeelden, en ik wilde graag beginnen met algehele malaise. Gaat dat lukken?"

En ik speelde mijn beste 'spel' ooit.

Tenminste dat vond ik zelf. Deze mening werd helaas niet gedeeld door een cursist die bij de evaluatie melde dat ze op het verkeerde been was gezet door de overdreven pijnbeleving die ik had laten zien. Aangezien ik dat niet had geacteerd, maar het echt zo had gevoeld kon ik alleen maar aandragen dat ik een man ben met een lage pijn grens. Dit vond zij niet grappig en bleef bij haar standpunt dat ik dat beter had moeten acteren.